787 - حکمت خداوند!
خداوندا؛
حکمتت را شکر!
این حمله رو زیاد شنیدیم و زیاد هم استفاده میکنیم...
من خودم وقتی از این جمله استفاده میکنم که یک اتفاقی تو زندگی من میفته و من اصلا انتظارش رو ندارم و بیشتر در مواقعی که مستاصلم و نمیدونم به خاطر رویدادهای رخ داده چطوری خودم رو آروم کنم پناه میبرم به حکمت خداوندی!
به طور روشن تر بگم وقتایی که در اوج امید برای رسیدن به یکی از اهدافم هستم و بطور ناگهانی درها به روی من بسته میشه و یا سنگی جلوی پای من گذاشته میشه که توان رفع مانع رو ندارم و ... و درمانده و نا امید میمونم که چی شد که اینطوری شد، و چون اصولا ادمی هستم که تو هر شکستی اول خودم رو بررسی میکنم که ببینم کجای کارم اشتباه بوده، برای همین فورا برمیگردم و کنکاش میکنم ببینم کجا کج برداشتم و کجا خطا رفتم. و وقتی نتیجه ای نمیگیرم... بهم میریزم... وقتی نمیفهمم کجای کار لنگ میزده، ذهنم آشفته میشه! و اینجاست که فقط یه چیزی میتونه منو اروم کنه و اونم اینه که بگم: لابد حکمتی توش بوده!
ولی باز یه جای دلم میگه خب چه حکمتی!؟ چرا من نمیفهمم!!!
این اتفاقات اخیر رو هم من نتونستم باهاش کنار بیام و دلیلی براش پیدا کنم.. برای همین میگم:
خدایا لابد حکمتی توش بوده که من نمیدونم!
:-|
