686 - جشن بی نفس!
نفسمان برید!!
جشن برگزار شد، خوب بود ولی میتونست خیلی بهتر از این باشه! ولی خب وقتی تعداد چندهزار نفر مهمان پیش بینی نشده به جشن میان، مسلما بی نظمی هایی اتفاق میفته که در اون شلوغی به راحتی قابل کنترل نیست!
ولی برنامه های جشن بسیار زیبا بود.
مستنداتی که تهیه شده بود و پخش شد (تو یکی از مستندات بنده در حال سخنرانی!!! بودم!!!) و ملاقات خانواده های اهدا کننده و گیرنده عضو که برخی شون بصورت ویژه دعوت شدن روی استیج، لحظه های بسیار زیبایی رو رقم میزد... من که با دیدن این صحنه ها نمیتونستم جلوی اشکام رو بگیرم...
مهرناز کلاته اقا محمدی، نوعروسی بود که در روز چهلم پدرش، اعضای بدنش اهدا شده بود، نوعروسی که به گفته مادرش همیشه دوست داشت شهید بشه و قلبش به یک جانباز شیمیایی اهدا میشه که این جانباز بعد از چندماه به دلیل مشکلات تنفسی، شهید میشه...
خانواده های عزیز اهدا کننده عضو که همه با عکسهای عزیزانشون به جشن اومده بودند و گوشه گوشه محل جشن نشسته و چه بسا ایستاده بودند و عکسهای عزیزانشون رو بالای سر گرفته بودند تا بگن عزیز من زنده است و جائی گوشه این جمع نشسته...
پدری در حالیکه عکس پسر نوجوونش تو دستش بود به طرف غرفه خبر اومد و در حالیکه گریه میکرد میگفت من این همه راه از شهرستان اومدم اینجا تا بتونم گیرنده قلب پسرم رو ببینم و صدای قلبش رو بشنوم..
و مادری که کودکش رو اهدای عضو کرده بود به شدت میگریست و من او را بغل کرده بودم و در حالیکه همراهش اشک میریختم ازش میخواستم به خاطر بی نظمی های که تو پذیرایی بوجود اومده ما رو حلال کنه...
و آخر شب ...
ساعت حدودای 3 نیمه شب ...
من بودم و هزاران صندلی خالی و جمعی از سفیران اهدای عضو که روزها و چه بسا ماهها برای برگزاری این جشن تلاش کرده بودند ...
