بعضی وقتها میشه،
یه چیزی مثل خوره میفته به جونت! به فکرت! به ذهنت! به اعصابت!
این خوره ها برای من دو دسته اند:
خوره های گذشته
خوره های آینده
خوره های آینده خیلی خوبن! البته اگر از نوع مثبت باشند، مثل خوره ای که یه مدتیه افتاده به جون من و باعث شد اون تهیه کننده و کارگردان محترم و مشهور و معروف رو پیدا کنم و تو خیال خوش خودم برم تو فیس بوکش پیام بگذارم و و هر رووووز خدا هم برم فیس بوکم رو چک کنم بلکم جواب داده باشه!
مثل خوره داشتن یه کافی شاپ در اینده ای هر چند دووووور! که باعث شده به کافی شاپهای مختلف سر بزنم و هر روز برای خودم ایده بنویسم و به طراحی کافی شاپ و مدل صندلیاش و دکوراسیون و برنامه هایی که میشه به مرحله اجرا درش اورد فکر کنم و ....
مثل خوره رفتن به پاریس و مصر و یونان! (البته این من رو خیلی نمیخوره، ولی هر از چندگاهی که به فکرش میفتم خیلی اذیتم میکنه فکر رفتن!!)
مثل خوره شرکت در ازمون دکتری (که البته من خودم بهش فکر نمیکنم این دوستان هستند که مخ من رو خوردن که فریبا تروخخخخخدا شرکت کن حیفه!!! یکی نیست بهشون بگه حیف عمر منه که بخواد پای چهار سال دکتری حروم بشه تو این دانشگاههای مزخرف!)
مثل خوره رها کردن هر چی تا الان به دست اوردم و رفتن برای همیشه از این دیار و کسب دستاوردهای جدید هرچند در سرزمینهای کهن!!
اینا خوره ها خوبن، یه جورایی درگیری با رویاهایی است که به وقوع پیوستنشون سخت اما غیر ممکن نیست!
یه دسته دیگه خوره اینده داریم که منفی اند، اینا یه جور استرس و نگرانی از رخداد اتفاقاتیه که برای ما رخدادشون خوشایند نیست و اونقدر از افتادن این اتفاق میترسیم که همش تو فکرمون میاد و نگرانیم که حالا اگه اینطور بشه چی میشه و اگر نشه چی نمیشه و ... مثل استرس یه کنکوری که هزار جور برنامه ریزی کرده برای قبولیش ولی میترسه قبول نشه.. مثل کسی که منتظره نتیجه ازمون استخدامی یا مصاحبه دکتراشه.. مثل کسی که رفته برای تشخیص یه بیماریه خطرناک ازمایش داده و منتظر جوابه... مثل کسی که جراحی زیبایی کرده و باید ماهها منتظر بمونه ببینه جراحیش اون نتیجه دلخواه رو داشته یا نه!!
این خوره ها اعصاب خورد کنن خیلی! چون داری آینده رو تو حال در شرایطی تصور میکنی که دلخواهت نیست! برای همین استرسش باعث میشه خودتو بخوری و ناخن بجوی که وای نکنه اینطوری بشه...
من خیلی تو این شرایط گیر میکنم و به اصلاح خود خوری میکنم. بعضی وقتها چنان استرسی میگیرم غیر قابل توصیف! دوستم یه راهنمایی قشنگی کرد بهم:
میگفت هیچ وقت نگران اتفاقی که هنوز نیفتاده نباش و خودتو به خاطرش ناراحت نکن!! هر وقت اون اتفاقه افتاد وقت کافی برای ناراحتی و نگرانی و گریه زاری داری!!
حرفش درسته، ولی من نتونستم هنوز به این مرحله از خودسازی برسم. راهکاری اگر کسی داره، به گوش جان نیوش میکنیم!
و اما خوره سوم!
که از همشون بدتره و هیچ راه چاره ای نداره:
خوره ی گذشته!!
ادمی جایز الخطا ست. هممون تو گذشته خودمون هزار و یک جور اشتباه کردیم و هزار جور شکست خوردیم. ولی خوشا به حال اونایی که از گذشته تجربه ای میگیرن و میگذرن...
ولی بدا به حال اونایی که تو این شکستها و خطاها گذشته گیر میکنن. اعصابه که دیگه نمیمونه براشون/مون!!!
یه خوره میفته به جون اون طرف از صبح تاااا شب ؛ آی چرا این کارو کردم، وای کاش نمیکردم، وای چرا اونجا رفتم، آی چرا اینو گفتم و .... این خوره همواره با دو تا کلمه آی وای و کاش همراهه و به جز .... به اعصاب خود ادم و گاها اطرافیان هییییییییچ دردی رو دوا نمیکنه!
برای این خوره هم راهکارهای زیادی پیشنهاد شده مثل:
بابا بیخیال، بابا میگذره، بهتر شد که نشد، بهش فکر نکن، اشکالی نداره، بزرگ بشی یادت میره، گذشته ها گذشته و ....
این راهکارها برای من مثل یه .... میمونه!!! (یه ذره اون جای خالی بی ادبیه، برای همین پرش نمیکنم!!) ولی شاید برای خیلیا کار ساز باشه ( بعید میدونم)
برای خوره سوم هم کسی اگر پیشنهادی داره، بگه انتهای این مقاله جاش بدیم بفرستیم سَ نَ نَ منتشر کنن!!
