دیشب
مثل تمام این شبها،
با افکاری مشوش خوابیدم...
نصف شب با صدای رعد و برق از خواب پریدم، با اینکه پرده های خونه خیلی ضخیم هستند ولی نور ناشی از رعد و برق قشنگ خونه رو روشن میکرد!
صدای رگبار تگرگ ها که به شیشه و سقف خونه بغلی میخورد وحشتناک بود! و و حشتناک تر از اون صدای برخورد تگرگ ها با کولر بود که صداش از دریچه ها شنیده میشد!
به ساعت نگاه کردم، از 4 گذشته بود... احساس سرما کردم، یه نگاهی به لباسام انداختم، تاپ و شلوارک! با خودم گفتم زمستون و تابستون برات فرقی نمیکنه!!! هر چی خوشت بیاد میپوشی دیگه..
در حالیکه داشتم به این چیزا فکر میکردم دوباره خوابم برد:
نکنه این باد و بارون به کولر آسیب بزنه؟ هر چی باشه ما مستاجریم و مسئولیتش با ماست.. کاش همون اول زمستون میپوشوندمش...
وقتی وسط شهر اینطوری رگبار تگرگه، پس اون بالا الان تو برف خفه شده دیگه.. فردا چی بپوشم؟ اون مانتو قهوه ای کتانه... با بوت مشکیه... نه حوصله بوت ندارم! توش احساس خفگی میکنم.. مخصوصا وقتی قراره شلوارم بیاد روی ساقش! عه!
یاد خواب دیشب فاطمه افتادم که میگفت خواب دیدم دنیا رو به اتمامه... به این فکر کردم که اگر صبح پاشم ببینم دنیا تموم شده و ما اون دنیایی شدیم!؟ چی میشه؟؟ چقدر خوب میشد!!
همه مشکلات تموم میشد... همه انتظارا برای بهبود پیدا کردن همه چی ...
یه لبخند زدم به امید پایان ... پایان هر چی... حتی شاید پایان زندگی!
.
.
.
.
.
صبح پاشدم، اولین کاری که کردم پرده رو زدم کنار ببینم بیرون چه خبره؟ برخلاف تصورم، هوا بس صاف و افتابی بود.. هیچ خبری از اشفتگی دیشب نبود..
کاش این اشفتگی زندگی ما هم کوتاه مدت بود و یه رگبار میومد و تموم میشد و روز بعدش یه اسمون صاف و افتابی رو تو زندگیمون میدیدیم...
.
.
